Zoals altijd kan er veel geleerd worden van de collectieve geschiedenis van de menselijke samenleving. Er is meer dan 6000 jaar gedocumenteerde ervaring van mensen met de cannabisplant. De eerste vermelding van het gebruik in de geneeskunde komt uit China's Pen-ts'ao ching, 's werelds oudste farmacopee. Hoewel samengesteld tussen 0-100 na Christus, wordt de Pen-ts'ao toegeschreven aan keizer Shen-nung, die regeerde in 2700 voor Christus. Cannabis wordt erkend als nuttig voor meer dan 100 kwalen, waaronder reumatische pijn, jicht en malaria.

Terwijl het gebruik van cannabis in China toenam, verspreidde het zich naar het westen en bereikte India in 1000 voor Christus. Cannabis verspreidde zich snel over het Indiase subcontinent en werd op grote schaal gebruikt, zowel recreatief als medisch.

Het werd overgenomen en geïntegreerd in religieuze praktijken en werd in de Atharva Veda, een van de Vedische geschriften van het hindoeïsme, genoemd als een van de vijf heilige planten van de religie. Medisch gezien werd het gebruikt voor de behandeling van een groot aantal ziekten en kwalen, waaronder pijnstillers, anti-epileptica, esthetica, antibiotica en ontstekingsremmers.

Tegen 450 voor Christus had cannabis het Middellandse Zeegebied bereikt, zoals blijkt uit verslagen uit de eerste hand van Herodotus. In de jaren 1300 brachten Arabische handelaren cannabis van India naar Afrika. In de jaren 1500 bereikte cannabis Zuid-Amerika via de slavenhandel, die Afrikanen samen met de zaden vervoerde van Angola naar Brazilië.

Het therapeutische gebruik van cannabis werd voor het eerst geïntroduceerd in de westerse geneeskunde in 1839, toen de Ierse arts William O'Shaughnessy 'on preparations of Indian hemp, or gunjah' publiceerde. De eerste resultaten van O'Shaughnessy toonden de medicinale eigenschappen aan en het werk van andere artsen zorgde ervoor dat cannabis zich snel verspreidde door de westerse geneeskunde in zowel Europa als Noord-Amerika. Het gebruik bleef groeien en bereikte een hoogtepunt aan het eind van de achttiende en het begin van de negentiende eeuw, toen het op grote schaal werd toegediend in 'vrij verkrijgbare' farmaceutische producten.

In de jaren 1930 was er in de VS een toename van recreatief gebruik, wat ertoe leidde dat drugsbestrijders aanstuurden op beperkende wetgeving voor zowel recreatief als medicinaal gebruik van cannabis. Ondanks pleidooien van de American Medical Association werd cannabis verboden als een drug op lijst 1. Vergelijkbare stappen werden gezet in Canada en Europa.

In de daaropvolgende decennia was het gebruik van cannabis in de geneeskunde vrijwel onbestaande en het duurde tot de jaren 1970 voordat de medische interesse weer opbloeide. In 1988 werd de receptor CB1 geïdentificeerd. Het bleek de biding site van THC te zijn en de meest voorkomende neurotransmitterreceptor in het centrale zenuwstelsel. Deze ontdekking werd gevolgd door de ontdekking van een tweede cannabinoïde receptor, CB2, die voornamelijk gelokaliseerd is in het perifere zenuwstelsel en immuuncellen.

De aanwezigheid van cannabinoïde receptoren, geconcentreerd in neurale en immuuncellen, wees op een mogelijk werkingsmechanisme dat de bron zou kunnen zijn van de pijnstillende, kalmerende en immuunregulerende eigenschappen van cannabis. Sindsdien zijn de medische marihuana- en CBD-industrieën blijven bloeien met verder onderzoek dat veel van deze eerste theorieën ondersteunt.